Najważniejszą cechą stwardniałego betonu jest jego wytrzymałość na ściskanie. Klasa tej wytrzymałości zawarta jest w oznaczeniu literowo-liczbowym w nazwie danego betonu. Opis w postaci CX/Y obowiązuje w całej Unii Europejskiej i oznacza, że próbka stwardniałego betonu powinna uzyskać wytrzymałość charakterystyczną X lub Y zależnie od kształtu danej próbki (cylindryczny - litera X albo sześcienny - litera Y) po upływie 28 dni od jego zabudowania. Kształt danej próbki reguluje norma krajowa, próbki cylindryczne powinny mieć średnicę 15 cm i wysokość 30 cm, natomiast próbki sześcienne powinny mieć bok o długości 15 cm. W Polsce, obowiązującym kształtem próbki jest kształt sześcienny. Dla zobrazowania sytuacji: klasa betonu C20/25 oznacza, że uformowana z niego próbka o kształcie sześcianu o krawędzi długości 15 cm osiągnie charakterystyczną wytrzymałość na ściskanie o wartości co najmniej 25 MPa. Wartość tej wytrzymałości odczytuje się z prasy wytrzymałościowej, która przeprowadza próbę polegającą na odczycie siły, która doprowadzi do zniszczenia próbki. Na wytrzymałość na ściskanie, główny wpływ mają ilość zadozowanego cementu oraz wskaźnik wodno-cementowy czyli stosunek zawartej w mieszance wody do masy cementu. Uzupełnienie krajowe normy europejskiej narzuca minimalne zawartości cementu dla danej klasy betonu. Tym samym, im wyższa klasa betonu tym szybszy proces wiązania oraz finalnie osiągana wytrzymałość na ściskanie.
